„Wszystko ma swój czas i jest wyznaczona godzina na wszystkie sprawy pod niebem”. I „nie ma nic lepszego nad to, że się człowiek cieszy ze swych dzieł”. Zakończenie roku szkolnego to taki szczególny czas, kiedy cieszymy się ze swoich dzieł. Z tego, co udało się nam dokonać przez kilka miesięcy. Pragniemy spojrzeć po roku pracy, jak pomnażaliśmy nam dane przez Boga talenty. Pan Jezus każdemu z nas stawia pytanie: jaki pożytek uczyniłeś ze skarbu, który otrzymałeś na początku roku szkolnego? Przychodzimy do Jezusa, bo Jemu zależy na naszym zaangażowaniu w życie wiary, w modlitwę, w codzienne działanie, a więc także w pomnażanie naszej wiedzy, zdobywanie nowych umiejętności. I ten skarb, którego nikt nam nie odbierze, składa w nasze ręce. Przychodzimy, by podziękować Mu za ten czas - za wykorzystane talenty, podjęte natchnienia, ale przede wszystkim za tych, którzy pomagali nam wzrastać w mądrości i w łasce. Kto u podnóża góry - czyli na początku roku szkolnego - nie zajmował się ocenianiem jej wysokości, lecz przystąpił do jej zdobycia z uśmiechem, radością i optymizmem, poradził sobie lepiej z wejściem na szczyt. I zobaczył, że nie była taka nieosiągalna, na jaką wyglądała. Pragniemy wyrazić serdeczną wdzięczność Bogu za wszystkich nauczycieli i ich całoroczny trud pedagogiczny i wychowawczy.

 

 

Drodzy uczniowie. Za to przeprowadzenie was przez tajniki życia, za naukę i wskazywanie właściwych postaw musicie powiedzieć tym, którym się to należy, najpiękniejsze i znane na całym świecie słowo: „Dziękuję”.
Były większe i mniejsze osiągnięcia, ale także potknięcia czy wręcz porażki. Bo w życiu szkoły to tak, jak w sporcie. Trzeba wiele wysiłku, samozaparcia, wytrwałości, aby osiągać dobre wyniki w nauce. Czasem nie od razu to się udaje. Ale konsekwentny upór, silna wola i szczere chęci nie pozwolą wypaść z gry. My także winniśmy odkrywać w sobie całe bogactwo darów Bożych oraz pomoc Ducha Świętego, który pozwala nam się rozwijać, wzbogacać nasze umysły i serca. Rozpoczynają się wakacje - czas odpoczynku, odnowy sił fizycznych i duchowych. Kiedyś Jezus do utrudzonych pracą uczniów powiedział: „wypocznijcie nieco!” Słowa te, to jakby zaproszenie skierowane do nas wszystkich, zarówno uczniów, jak i uczących, wszystkich, którzy wnieśli twórczy wkład w całe dzieło, które nazywa się szkołą. Więc pora odetchnąć, pora wypocząć. Rozumiał dobrze Chrystus utrudzonego, zmęczonego człowieka, dlatego widział potrzebę także odpoczynku. Poświęć ten czas na wypoczynek. Odetchnij od zgiełku codziennego życia, gdy wszędzie musiałeś się spieszyć. Wykorzystaj wakacje jak najlepiej, staraj się, by były one pełne cudownych przeżyć i owocnych spotkań z ludźmi. Nie zapominaj jednak o Tym, któremu zawdzięczasz piękno tego świata.

 

Nikt nie każe ci wypływać na jezioro w czasie niepewnej pogody. Możesz się jednak znaleźć w trudnej sytuacji, gdy nie będziesz wiedział, jaką podjąć decyzję. Najprostszym przykładem jest modlitwa, do której trzeba uklęknąć mimo zmęczenia i nadmiaru wrażeń, a także konieczność dokonania wyboru między niedzielną Mszą Świętą, a możliwością pójścia na plażę w przepiękny, słoneczny poranek. To właśnie będą ciężkie, czarne chmury, zawisłe nad tobą. To będzie burza rozszalała nad twoim wakacyjnym wypoczynkiem. Zaproś wtedy do łodzi swego życia Chrystusa, bo „On za rękę będzie trzymał cię, łódka nie przewróci się”. Ten, którego przyjmiesz w Komunii świętej, pomoże ci przeżyć cudowny czas najpełniej i najpiękniej.

 
Dla niewidomych