0
0
0
s2sdefault
powered by social2s

Lachowice_kosciol

26 - Października Obchodzimy Rocznicę Poświęcenia Naszego Kościoła.

W zabytkowej świątyni, pośród mroków i ciszy, Własne myśli dogonisz, własne serce usłyszysz. Nie zakradnie się hałas pod gotyckie sklepienie, W tym drewnianym kościele znajdziesz tylko skupienie. W zabytkowej świątyni echo słowa powtarza, Stoją święci, jak żywi, na prastarych ścianach. Sto przyrzeczeń uczynisz, będziesz siły miał nowe, Gdy najszczerszą ze wszystkich przeprowadzisz z Bogiem rozmowę.

Panie Jezu Chryste, dziękując Ci za naszą świątynię, pragniemy w Twej obecności wspomnieć o wszystkich, którzy nawiedzili to święte miejsce, a których dziś już nie ma wśród nas. Pragniemy modlić się za tych, którzy z tej naszej świątyni zostali wyprowadzeni na miejsce, gdzie oczekują Twego przyjścia w chwale za wszystkich, których pogrzeby zostały tu odprawione. Prosimy Cię za zmarłych fundatorów i wszystkich dobrodziejów tej świątyni, za tych, którzy ją zaprojektowali, zbudowali i ozdobili, za tych, którzy tutaj pracowali, za zmarłych kapłanów, którzy w tym kościele sprawowali kapłańską posługę, za zmarłych kościelnych, organistów, za każdego, kto kiedykolwiek w tej świątyni się modlił by jego modlitwa była dlań dzisiaj kluczem do domu Ojca, w którym ujrzy Ciebie w chwale.

Polecamy Ci, Panie, także tych, którzy dzisiaj przychodzą do tej świątyni. Ze szczególną wdzięcznością myślimy o tych, którzy dziś, przez składane ofiary i inną pomoc, dbają o jej utrzymanie i piękno. O tych, którzy co tydzień ją sprzątają, dekorują i uważają ją za swój dom modlitwy. Wejrzyj z miłością na dzieci i młodzież, na rodziców i nauczycieli, na zdrowych i chorych. Udziel swego Ducha wszystkim przystępującym do sakramentów świętych. Niech szeroko otwierają swe serca na dar Twojej łaski. Wołamy do Ciebie przez wstawiennictwo Maryi, Twej Najświętszej Matki.

W dniu poświęcenia naszego Kościoła zastanówmy się, jakie miejsce świątynia zajmuje w naszym życiu. Gdziekolwiek na świecie byśmy nie pojechali, wszędzie są świątynie. W każdym miejscu, w każdej kulturze, w każdej religii i w każdym czasie. Najpiękniejsze, najwspanialsze budynki to świątynie. Ludzie zawsze wiedzieli, że to, co najwspanialsze, najpiękniejsze należy się Bogu. „Jak miła jest, Panie, świątynia Twoja”. Rzeczywiście! Cudowne to uczucie - wejść do cichego, pustego, pełnego tajemnicy drewnianego kościoła. Nikt nie przeszkadza, nikt nie dzwoni kluczami, że już pora opuścić, bo…„skończyło się już nabożeństwo i…zamykamy”.

Jakież to szczęście, że każdy z nas może sobie wybrać swoje miejsce w Kościele duchowym - we wspólnocie oraz w tym naszym kościele zbudowanym ludzkimi rękoma. Kościół jest oblubienicą Chrystusa, a jako budowla jest obrazem Kościoła wspólnoty. Jest miłą świątynią Chrystusa. Ochrzczeni budują w ten sposób duchową świątynię. Chrystus oczyszcza świątynię naszych serc i umysłów z wszelkich „duchowych brudów”. Naszym narodowym skarbem są wszelkie stare zamki, pałace, świątynie, kościoły, katedry...Zostało nam to, czego nie zniszczyły wojny, najeźdźcy, grabieże, pożary, powodzie. Chlubimy się z naszego narodowego dziedzictwa kulturowego. Chlubimy się z naszego drewnianego zabytkowego Kościoła.

Zabytkowe drewniane obiekty architektury sakralnej są prawdziwymi skarbami polskiej ziemi. Pięknie wkomponowane w wiejskie krajobrazy urzekają pielgrzymów i turystów. Ale to piękno jest okupione niemałym wysiłkiem. Drewniane obiekty są podatne na szkodliwe wpływy czynników atmosferycznych oraz biologicznych. Dlatego też utrzymanie naszej drewnianej świątyni wymaga wielkiego nakładu zarówno sił jak i pieniędzy. Nasz Kościółek zachwyca swoim pięknem i szczególną atmosferą, sprzyjającą skupieniu i wyciszeniu. Jednak, aby mógł w dobrym stanie przetrwać kolejne lata, wymaga ciągłej troski i uwagi oraz podejmowania działań zabezpieczających.