Z powołania

0
0
0
s2sdefault
powered by social2s

zdzislawa1

Siostra Zdzisława – Wiktoria Wątroba – ur. 15.12.1901 roku w Lachowicach, córka Andrzeja i Katarzyny z domu Adamek

Ochrzczona w Parafii św. Piotra i Pawła w Lachowicach dnia 16.15.1901 roku przez ks. Józefa Kozaka.

Ukończyła Publiczną Szkołę Podstawową w Lachowicach.

W 1922 roku wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Albertynek w Krakowie.
Z dniem 22.08.1923 r. została oficjalnie przyjęta do wspólnoty.
Nowicjat: od 9.06.1924 r. (trwał tylko rok i siostra wyjechała na placówkę)
Pierwsza profesja: 16.07.1928 r.
Profesja wieczysta: 16.07.1937 r.

Placówki, na których przebywała siostra:
Kraków, ul. Koletek, Miejski Żłobek – 1925 - 26
Sokal, Dom dla Starców – 1926 - 28
Przemyśl, Dom dla Starców – 1928 - 46
Skarżysko, Dom Opieki – 1946 - 53
Łódź, Państwowy Zakład Specjalny – 1953 - 1978
Kraków, ul. Woronicza – 1978 - 1986

Śp. s. Zdzisława przez 20 lat życia zakonnego była kwestarką, a resztę życia poświęciła pracy przy chorych jako pielęgniarka. W Państwowym Zakładzie w Łodzi pracowała blisko 25 lat. Od roku 1978 do śmierci przebywała na Prądniku w Domu Głównym. Gdy była zdrowsza pomagała jeszcze w pracy przy naszych podopiecznych na Prądniku, które ją bardzo kochały i wdzięczne jej były, że z nimi się modliła. Gdy już nie miała sił, usługiwała chorym siostrom w infirmerii. Miała bardzo dobre serce i była bardzo delikatna. Pochodziła z bardzo kochającej się rodziny.

  • cci20020101_00001
  • cci20020101_00002
  • cci20020101_00004
  • cci20020101_00005
  • cci20020101_00007
  • cci20020101_00008

Wszędzie gdzie pracowała pozostawiała po sobie jak najlepsze wspomnienia. W ostatnich miesiącach życia prawie bez przerwy odmawiała różaniec. Pogrzeb odbył się 24 kwietnia na cmentarzu Batowickim. Z rodziny przyjechało ponad 20 osób. Mszę Świętą w naszym kościółku Ecce Homo przy zwłokach koncelebrowali ks. Mikołajczyk, ks. Józef Nowobilski i o. rekolekcjonista Gracjan, kapucyn. Ponieważ odbywały się w tym czasie rekolekcje, więc prawie wszystkie siostry rekolektantki wzięły udział w pogrzebie, a także siostry z Prądnika i z innych domów. Jak piękne było jej życie, tak piękna była jej śmierć i pogrzeb. Odeszła po nagrodę do Tego, którego ukochała nad wszystko i którego widziała w ludziach chorych, biednych i cierpiących.

s. Kasylda, która miała w ostatnich latach życia częste kontakty z śp. s. Zdzisławą opisuje swoje wspomnienia.

„Po raz pierwszy zobaczyłam s. Zdzisławę w 1978 r. gdy przyjechała na Prądnik jako emerytka, która zajęła się ciężej chorymi w naszym „Przytulisku”. Usługiwała im z całkowitym oddaniem, karmiła, myła, czuwała – a gdy było nieco wolnego czasu odmawiała z chorymi modlitwy, zwłaszcza różaniec. Chore bardzo ceniły sobie pracę s. Zdzisławy, ogromnie lubiły wspólne z nią modlitwy. S. Zdzisława nie była ani zbyt silna, ani zbyt zdrowa, to też z biegiem czasu musiała przejść do infirmerii. Nie zaakceptowała jednak swojej niezdolności do pracy, zajęła się współsiostrami ciężko chorymi, oddawała im najprostsze, często bardzo uciążliwe usługi, no i zwyczajem swoim modliła się z nimi. Od chwili przyjścia s. Zdzisławy do infirmerii spotykałyśmy się kilka razy dziennie. Podobał mi się uśmiech s. Zdzisławy – uśmiechała się uroczo – chyba święci tak się uśmiechają. Zaczepiała mnie pytaniem: „Jak się droga siostrunia czuje”. Troskliwa była o wszystkich. Kochała wszystkie siostry, każdej starała się pomóc na miarę swoich możliwości. Kochała też swoich najbliższych, którzy odwzajemniali się odwiedzając siostrę dość często.

Ale przyszedł czas kiedy s. Zdzisława przestała krzątać się przy chorych, sama rozchorowała się ciężko, potrzebowała pomocy innych. Chorobę znosiła mężnie, z poddaniem się woli Bożej. Ale żyć chciała – a życie uciekało z niej. Przestała się już uśmiechać, ból wycisnął swe piętno na twarzy, ale ile razy podeszłam pytając jak się czuje – i jednocześnie prosząc o uśmiech już nie do mnie, ale do Pana Jezusa, uśmiechała się pięknie. Wszystkie siostry przebywające w infirmerii podziwiały ten uśmiech. Przestała się uśmiechać dopiero wtedy, gdy straciła przytomność. Byłam w chwili śmierci s. Zdzisławy, trzymałam jej rękę w swojej ręce i myślałam – już uśmiecha się tam w niebie do Pana Jezusa”.

Na prośbę s. Kasyldy p. Hanna Bodalska dziennikarka, której matką opiekowała się s. Zdzisława w Zakładzie w Łodzi, napisała również swoje wspomnienia.

„W ciągu paru lat znałam tylko głos siostry Zdzisławy, niski, głęboki, ciepły. W Domu Opieki Społecznej w Łodzi przy ul. Wróblewskiego codziennie ok. godziny 17 przechodziłam obok wejścia na oddział, który był miejscem jej pracy i słyszałam, jak odmawiała z chorymi modlitwy. Czyniła to także wtedy, gdy nie miała dyżuru po południu. Czasami mignęła mi sylwetka niewysokiej starszej zakonnicy, ale osobiście poznałam s. Zdzisławę dopiero w październiku 1976 r., gdy co dzień zaczęłam bywać z kolei na jej oddziale. Siostra, zwana przez chore Siostrą Zdzisią, nie ograniczała się do prac koniecznych: rozdania lekarstw, picia i jedzenia, karmienia, wykonania zabiegów. Między tymi zajęciami, zawsze pogodna, chodziła szybko po bardzo długim korytarzu, zaglądała do pokojów podopiecznych. Tu poprawiła poduszkę, tam o coś zapytała, pocieszyła, zażartowała, zamieniła parę słów. Kiedyś na jednym końcu korytarza, chora staruszka straciła przytomność i upadła. S. Zdzisława, która była właśnie w pokoju na drugim końcu, błyskawicznie znalazła się przy leżącej. „Siostra ma chyba tzw. szósty zmysł, skąd siostra wiedziała, że tu się coś stało?” – pytałam później. Uśmiechnęła się – „gdyby Pani była pielęgniarką tyle lat co ja, to by pani też wiedziała, bez szóstego zmysłu”.

Spieszenie z pomocą, opiekuńczość leżały w jej naturze. Gdy miała wolne popołudnie, przychodziła z przyrządzonym przez siebie jedzeniem do chorych bez apetytu i cierpliwie karmiła je z garnuszka.

Starczyło Siostrze czasu, aby i mnie, zdrową przecież, otaczać dyskretną opieką. Gdy w zimie lub w deszcz biegłam do drugiego budynku, z pospiechu nie wkładają palta, jak spod ziemi wyrastała s. Zdzisława i zarzucała mi na ramiona swoją ciepłą chustę.

Nieraz, gdy niepokoił ją stan którejś z chorych, wstawała parokrotnie w nocy i z domu przychodziła na oddział. Niepokoiłam się, że te wyprawy mogą skończyć się ciężkim przeziębieniem, lub nawet zapaleniem płuc. Podzieliłam się z nią swymi obawami. „Nie mogłabym zasnąć do rana, gdybym tam nie zajrzała. Od młodości chciałam być pielęgniarką”. Mocniej wypowiedziała ostatnie słowa.

W czasach, gdy Zgromadzenie Sióstr Albertynek należało do zakonów żebraczych, s. Zdzisława przez wiele lat sprawowała funkcję kwestarki. W towarzystwie drugiej zakonnicy, wozem konnym objeżdżała okolicę, głównie dwory. Nie wszędzie spotykała się ze zrozumieniem celu, w jakim się zjawiała. Nie wszędzie czekało ją uprzejme przyjęcie i godziwy nocleg. Kwestującą Siostrę nieraz spotykały przykrości, nawet złośliwości i szykany. Musiała je znieść w milczeniu. Wiedziała przecież, że od tego, co zdoła przywieźć, zależy wyżywienie starych, niedołężnych ludzi którzy znaleźli schronienie i opiekę w prowadzonym przez Siostry Albertynki Zakładzie, nie wspieranym żadnymi subwencjami.

Siostra Zdzisława nie skarżyła się nigdy na trudy kwestarstwa. Do niektórych niemiłych wydarzeń odnosiła się nawet z humorem. Sądzę, że to właśnie praca kwestarki nauczyła skromną zakonnicę znać się na ludziach, trafnie oceniać ich postawy moralne, właściwości umysłu i charakteru. Ta ważna umiejętność pomagała jej także w obcowaniu z chorymi.

W roku 1978 siedemdziosięcioparoletnia s. Zdzisława przeszła na całkowitą emeryturę i wyjechała do Krakowa. Odwiedzałam ją co roku. W nowym miejscu pobytu miała także „swoje” chore i swoje z nimi modlitwy. Witała mnie serdecznie. Interesowała się, co słychać w Łodzi na Wróblewskiego, dopytywała o znajome chore. Podsuwała obiad. Potem szłyśmy do ogrodu. Siostra gospodarskim okiem oglądała każdą grządkę. Czuła się mocno związana ze Zgromadzeniem i z radością pokazywała mi jego osiągnięcia; najpierw odbudowany po pożarze dom dla chorych kobiet, gdzie cieszyła się z każdego udanego szczegółu we wnętrzu, później, w czerwcu 1985 r. – nowo wzniesiony kościół.

I to było ostatnie moje spotkanie ze zdrową siostrą Zdzisławą. W zimie zachorowała tak ciężko, jak chorowały jej podopieczne, którym przez lat ponad 30 niosła w domach opieki pomoc i dobre słowo. W kwietniu 1986, zaalarmowana wieścią o pogorszeniu się stanu zobaczyłam Siostrę raz jeszcze. Zmarła w dwa dni później.

Pozostanie mi wspomnienie o dobrym człowieku, który całe życie poświęcił służbie nieszczęśliwym. I żal, że nigdy już nie zobaczę s. Zdzisławy w białym welonie pielęgniarki i siostry klęczącej przed rozświetlonym czerwonym słońcem obrazem „Ecce Homo”.

s. Józefa Wątroba SM

0
0
0
s2sdefault
powered by social2s

W ostatnich dniach lipca miałam okazję przebywać w rodzinnych Lachowicach. To są zawsze szczególne dni. Szkoda tylko, że tak szybko mijają i nie można każdego odwiedzić i ze wszystkimi porozmawiać. Niech więc tą drogą zapewnię, że czuję się między Wami zawsze jak wśród swoich i jesteście wszyscy Drodzy mojemu sercu!

Przed dwoma laty opisałam początki mojej drogi powołania. Dzisiaj chcę się podzielić z Wami szczególnym odkryciem w mojej pracy w Archiwum Prowincjalnym Sióstr Miłosierdzia Prowincji Krakowskiej. Pewnego dnia, szukając danych w spisie sióstr pracujących dawniej w Szpitalu św. Wincentego we Lwowie zobaczyłam w rubryce: miejsce urodzenia - LACHOWICE. Gorączkowo zaczęłam szukać potwierdzenia w Katalogu Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo Prowincji Krakowskieji w mojej pracy zdarzyło się „kopernikańskie odkrycie” - z Lachowic pochodziła Wiktoria Kubieniec, która wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia w 1898 roku.

szarytki_z_Lachowic

W czasie pobytu w Lachowicach podzieliłam się swoim odkryciem z Księdzem Proboszczem Władysławem Wąsikiem. W poszukiwania zaangażował się także całym sercem Pan Grzegorz Krawczyk. W ruch poszły księgi parafialne oraz sołeckie. Co na podstawie uzyskanych informacji można o s. Wiktorii napisać?

Urodziła się 6 września 1872 roku w Lachowicach, przy asystencji akuszerki Reginy Bogdanik. Dwa dni później została ochrzczona przez Księdza Proboszcza Józefa Łopacińskiego (1842-1888) w naszej Parafii św. Piotra i Pawła. Rodzicami chrzestnymi zostali: Jakub Bogacz i Katarzyna, żona Szymona Kapały. Wiktoria była córką rolników: Tomasza Kubieńca i Anny z domu Habowska. Jej ojciec wpisał się do Kółka Rolniczego w roku 1890. Rodzina Wiktorii zamieszkiwała w Lachowicach pod nr 121 (wcześniej 62). Jej dziadkami po stronie ojca byli Maciej i Agnieszka z domu Pierchała, a po stronie matki Michał i Jadwiga z domu Wątroba.
s. Józefa Wątroba SM

0
0
0
s2sdefault
powered by social2s

im_1_383

Czwarta niedziela wielkanocna nosi nazwę Niedzieli Dobrego Pasterza i rozpoczyna tydzień modlitw o powołania kapłańskie i zakonne. Seminarzyści w całym kraju będą odwiedzać różne parafie w swoich diecezjach i dzielić się świadectwem swojego powołania.

Dlatego 23 maja 2010 roku, będziemy gościli w naszej parafii kleryków z Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie. Wiele seminariów w tym czasie organizuje też dni otwarte. W seminarium w Krakowie odbędzie się on w przeddzień Dnia Modlitw o Powołania - w sobotę, 24 kwietnia.

Ciągle musimy prosić Jezusa Chrystusa - Dobrego Pasterza, aby nigdy nie zabrakło nowych pracowników w Bożej Winnicy. Musimy modlić się o dobre i liczne powołania kapłańskie i zakonne, o ludzi gotowych pójść przemieniać serca innych, podjąć trudne zadania wobec współczesnego świata. Mając wśród siebie kapłanów, mamy dostęp do niewyczerpanych Bożych łask płynących z sakramentów świętych. Pamiętajmy, że tylko dzięki sercom i dłoniom kapłanów jest możliwe przedłużenie Chrystusowej zbawczej Ofiary podczas Eucharystii oraz rozdawanie Bożego miłosierdzia w sakramencie pokuty. Podczas tego Tygodnia szczególnie będziemy prosić o powołania kapłańskie i zakonne z naszej wspólnoty parafialnej. Być może w młodych sercach naszych parafian daje się dosłyszeć głos Bożego wołania: „Pójdź za mną”! Drodzy Rodzice i Wychowawcy, pielęgnujmy te Boże podszepty, wspierajmy je modlitwą, delikatną radą, a nade wszystko nie stawajmy na przeszkodzie, jeśli któryś syn czy córka podejmą decyzję o poświęceniu swego życia dla Boga i bliźnich. Każdy dar złożony w ręce Boga zostanie wielokrotnie wynagrodzony! Prośmy o pomoc Tę, która wiernie i do końca trwała przy Chrystusie i przy rodzącym się Kościele w dniu Pięćdziesiątnicy.

0
0
0
s2sdefault
powered by social2s
im_1_203

Pójdź za mną! ... to wezwanie,
które kiedyś Chrystus Pan
skierował do swoich Apostołów.
Kieruje je także i dzisiaj do młodych ludzi.
Może i Ty jesteś w ich liczbie.
Może i Ciebie wzywa Chrystus na taką drogę życia,
na tę wspaniałą przygodę.
Może chce, abyś i Ty oddał swoje młode życie, swoje siły,
serce i myśli Jemu, abyś poszedł w Jego ślady.

Powołanie kapłańskie i zakonne

Łaska powołania przychodzi do duszy człowieka w różny sposób i w różnej formie. Do jednych Bóg mówi cicho, delikatnie i spokojnie. Inni, aby usłyszeć głos Boży potrzebują mocnego wstrząsu. Są tacy, których Bóg powołuje już w łonie matki, jak to miało miejsce z prorokiem Jeremiaszem: „Zanim ukształtowałem cię w łonie matki znałem cię, nim przyszedłeś na świat poświęciłem cię i ustanowiłem cię prorokiem między narodami”. Izajasz stał się prorokiem dopiero w 30 roku życia. Bóg ukazał mu najpierw troski, cierpienia, nieszczęścia dotykające ludzi, a potem rzekł do niego: „Kogo mam posłać? Kto by tam poszedł?” I zaraz otrzymał odpowiedź od Izajasza: „Oto ja, poślij mnie”. Święty Paweł natomiast potrzebował mocniejszego bodźca. W chwili po ludzku sądząc najbardziej nieodpowiedniej, kiedy pałał nienawiścią do wszystkiego co Chrystusowe, właśnie wtedy został powołany przez Chrystusa do Jego służby. Piotrowi, Andrzejowi, Jakubowi, Janowi i innym apostołom wystarczyły ciche i serdeczne słowa: „Pójdź za mną”.

Bóg może powoływać do swojej winnicy o każdej porze dnia i w każdym okresie życia. Augustyna pozyskał Bóg głosem sumienia, który przemówił do niego w mediolańskim parku. Ignacemu Loyoli posłużyło łóżko szpitalne i wielka rana zadana mu przy obronie twierdzy. Powołanie kapłańskie i zakonne jest jednym z najpiękniejszych wśród wszystkich powołań, jakimi stale przemawia do nas Ewangelia – powiedział papież Jan Paweł II. Powołanie kapłańskie i zakonne jest szczególnym darem Boga dla osoby ludzkiej i dla całego Kościoła. Wzywa do całkowitego poświęcenia i oddania swojej osoby Chrystusowi w oblubieńczej miłości, do najpełniejszego z Nim zjednoczenia. Wzywa do świętości prze naśladowanie Chrystusa ubogiego, czystego i posłusznego, by w ten sposób być Chrystusowym światłem dla innych. Wciąż potrzeba nowych misjonarzy, gdyż wiele jest serc, które czekają na Ewangelię. Chrystus mówi: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo”. Idąc za wskazaniem Chrystusa modlimy się, aby Bóg posłał nowych kapłanów swojemu Kościołowi, ponieważ żniwo jest rzeczywiście wielkie. Współczesnemu światu jeszcze bardziej niż za czasów Chrystusa potrzeba kapłanów – Dobrych pasterzy. Ludzi, którzy będą głosili współczesnemu światu miłość Bożego Serca. Ludzi, którzy będą przypominali o powołaniu i ostatecznym przeznaczeniu człowieka. Ludzi, którzy w epoce upadku moralności, nieposzanowania godności ludzkiego ciała będą przypominali, że ciało jest świątynią Ducha Świętego i że stworzeni jesteśmy na obraz i podobieństwo Boże. Ludzi, którzy będą ukazywali młodym wyższe wartości. Przekonywali ich o potrzebie zachowywania w życiu Bożych przykazań. Dziękując dziś Bogu za to, że mamy wśród siebie kapłanów, poświęcających się dla dobra naszych dusz, jednocześnie prośmy Chrystusa Dobrego Pasterza, aby z troską i miłością popatrzył na nas i wzbudził w sercach wielu młodych ludzi pragnienie poświęcenia się służbie Bogu i ludziom, także i z naszej parafii.

Dla niewidomych

 

Początek strony