Witamy na stronach naszej parafii
Aktualności
powered by social2s
W Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa nasz Pan – żywy i prawdziwy – wyszedł na ulice Lachowic, by pielgrzymować pośród nas. Przeszedł przez naszą wioskę, ogrody i domy, by pobłogosławić, by napełnić nasze serca pokojem, nadzieją i miłością. Jezus – obecny w Najświętszym Sakramencie – nie pozostał zamknięty w świątyni. On wyszedł do swoich dzieci, by być blisko ich codzienności. My zaś, mieszkańcy tej ziemi, jesteśmy jak pielgrzymi. Każdy z nas przemierza drogę swojego życia – czasem prostą i lekką, innym razem stromą, kamienistą, trudną do przejścia. Kroczymy przez codzienność, dzień po dniu, zmagając się z troskami, przeżywając radości, śmiejąc się i płacząc, pracując i odpoczywając. Wszystko to jest częścią naszej życiowej wędrówki – pielgrzymki ku wieczności.
Jednak w tej drodze nigdy nie jesteśmy sami. Choć czasem wydaje nam się, że idziemy w ciszy, w samotności, w ciemności – On jest. Chrystus. Ten, który zna każde serce. Ten, który wie, co przeżywamy. Ten, który idzie razem z nami, nawet jeśli nie zawsze to dostrzegamy. Boże Ciało przypomina nam, że Bóg naprawdę jest blisko. Nie tylko w wielkich świątyniach, ale także na naszych wiejskich drogach, wśród domów, wśród ludzi, w sercach tych, którzy Go przyjmują. Idąc w procesji, modląc się, śpiewając, klęcząc – dajemy świadectwo wiary, że On jest z nami. Że Go kochamy. Że Go potrzebujemy. Niech ta uroczystość stanie się dla nas wszystkich umocnieniem. Niech przypomina, że nawet najdłuższa i najtrudniejsza pielgrzymka życia ma sens – bo prowadzi do spotkania z Bogiem. I że każdy nasz krok, nawet ten najbardziej niepozorny, może stać się krokiem ku świętości, jeśli idziemy razem z Chrystusem.
powered by social2s
Pierwsze spotkanie z Chrystusem poprzez przyjęcie Pierwszej Komunii Świętej jest najważniejszym po Chrzcie świętym wydarzeniem w życiu małego chrześcijanina. Dziecko w tym dniu jest żywym tabernakulum, ma w sercu samego Boga, niesie Go do domu, rozsiewa wokół siebie Boży blask, dzieli się Bożą miłością i radością. Dobrze by było, aby dziecko jak najdłużej miało Boga w swoim serduszku. Czekają na niego pułapki życia, podczas którego będzie musiało dokonywać wyborów pomiędzy dobrem i złem - Jan Paweł II.
Tego, kto przyjmuje Zbawiciela w Komunii Świętej, coraz bardziej będzie pociągało na co dzień życie Boże; będzie wzrastał w Mistycznym Ciele Chrystusa, a jego serce ukształtuje się na wzór serca Bożego.
powered by social2s
powered by social2s
Dziś serca milionów ludzi na całym świecie biją w zadumie i żalu. Pan powołał do siebie Papieża Franciszka – pasterza, który przez lata prowadził Kościół z prostotą, pokorą i niezwykłą miłością do człowieka.
Jego życie było świadectwem Ewangelii – pełne troski o ubogich, wykluczonych i zapomnianych. Papież Franciszek uczył nas, że miłosierdzie jest sercem Boga, a Kościół ma być domem otwartym dla wszystkich. Jego słowa i gesty niosły światło, nadzieję i pokój w świecie pełnym podziałów.
Dziękujemy Bogu za dar Jego życia, za każde słowo, które poruszało sumienia, za każdy uśmiech, który budził nadzieję, za każdą modlitwę, którą zanosił za nas wszystkich.
W naszej wspólnocie parafialnej łączymy się w modlitwie – prosząc, by Chrystus, którego Papież tak gorliwie głosił, przyjął Go do swojego Królestwa i obdarzył wiecznym pokojem.
“Dobry i wierny sługo, wejdź do radości twego Pana” (por. Mt 25,21) Odpoczywaj w pokoju, Ojcze Święty. Nigdy Cię nie zapomnimy.
powered by social2s
Chrystus zmartwychwstał! Chrystus żyje! Ten sam wczoraj, dziś i na wieki! Ostatnie słowo należy do Niego. Ponieśmy Jego światło wszędzie tam, gdzie panuje ciemność, nadzieję tam, gdzie czai się rozpacz, i miłość tam, gdzie wciąż jeszcze do głosu dochodzi nienawiść. Niech radość paschalna sprawi, że staniemy się świadkami Zmartwychwstałego Pana! Ponieśmy ją w świat, w naszą codzienność, aby dotarła do każdego ludzkiego serca. Niech będzie zadatkiem i zapowiedzią wiecznego świętowania ze Zmartwychwstałym w Niebie!
Jako ludzie wierzący, składamy sobie życzenia, aby wiara w obecność Zmartwychwstałego Jezusa pośród nas przenikała nasze życie w każdym jego wymiarze, zwłaszcza społecznym i narodowym. Ciągle jest to nam bardzo potrzebne, kiedy współczesność domaga się od nas świadectwa, że rzeczywiście tylko na Chrystusie i Jego zwycięstwie nad wszelkim złem, na głoszonej przez Niego prawdzie, sprawiedliwości i miłości można budować lepszą przyszłość. Nasze codzienne spotkania ze Zmartwychwstałym niech owocują radością, pokojem serca oraz niewzruszoną ufnością. Niech nam one pozwalają przejść przez życie z takim entuzjazmem i zapałem, z jakim szli na cały świat Apostołowie zapatrzeni w swego Pana, zaskoczeni biegiem wydarzeń, których nie mogli dogonić nawet myślami. Niech nasze serca ogrzane miłością i promieniami łask Miłosiernego Zbawiciela rozpalą w nas żar miłowania Boga i dusz, aby każdy człowiek mógł stać się godnym obietnicy: Błogosławieni, którzy nie wiedzieli a uwierzyli…
Przystańcie na chwilę w gonitwie codziennych spraw. Uciszcie swoje myśli, odłóżcie kalendarze, komputery, telefony, aby wsłuchać się w głos płynący z duszy. Jeśli uda Wam się Wsłuchać w ciszę swojej duszy, to na pewno usłyszycie pukanie do drzwi Waszych serc. To Chrystus przychodzi i prosi, Abyście go przyjęli. Zapalcie światło, zwołajcie bliskich, zasiądźcie przy biesiadnym stole i razem z Chrystusem Zmartwychwstałym świętujcie, świętujcie, świętujcie...
Aby obejrzeć zdjęcia z Uroczystości Triduum Paschalnego kliknij więcej!
Historia Lachowic
Sięga XIII wieku. Wtedy to w rejon podbabiogórski napłynęła ludność dwoma głównymi szlakami: z północnego zachodu od Śląska, brzegiem Skawy i z północnego wschodu od Krakowa doliną Raby.
Pierwszymi osadnikami byli Wołosi, którzy pojawili się w XVI wieku. Jednak dopiero w XVII wieku wieś została oficjalnie założona przez Piotra Komorowskiego, właściciela dóbr suskich. Połączona została z czterech osad: Kobylanki, Lubnicy, Łachowic i Mącznej. Lachowice oraz kilka sąsiednich wsi tworzyły tzw. „państwo suskie”, które przechodziło kolejno w ręce Wielopolskich, Branickich i Tarnowskich.
Pierwsza wzmianka o Kobylance, osadzie pasterskiej z przysiółka Mizioły (Lachowice Górne), pochodzi z 1598 roku. Od 1608 roku obecna jest nazwa Lubnicy, zajmującej polany dolnych Lachowic. Większość mieszkańców osiedliła się w Łachowicach, głównej części wsi. Po jej północnej stronie znajdowała się Mączna. Współczesna nazwa, używana od 1670 roku, wzięła się od napływowej ludności określanej jako „Lachowie”.
Najważniejszym zabytkiem wsi jest drewniany kościół św. Piotra i Pawła z 1789 roku. Kościół w Lachowicach reprezentuje typową dla tego obszaru Polski drewnianą architekturę sakralną, która nawiązuje swoim stylem do późnego średniowiecza, ale posiada także elementy barokowe. Wraz z dziewięcioma innymi drewnianymi kościołami południowej Polski został on zgłoszony do wpisania na listę światowego dziedzictwa kultury UNESCO, ale ostatecznie na listę wpisano tylko 6 najstarszych budowli. W 2003 roku kościół został laureatem nagrody Ministra Kultury na „Zabytek Zadbany”. Kościół znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej województwa małopolskiego.
Lachowice stanowią punkt wyjścia szlaków turystycznych w Beskid Żywiecki oraz Beskid Mały.
Galerie
FILM PROMOCYJNY
Na stronie wykorzystano fotografie: Bartłomieja Cyganika, Grzegorza Krawczyka, Dominika Kulki, Marcina Trybały, Mariusza Wiecha
