Parafia rozumiana jako wspólnota wspólnot winna łączyć się nie tylko w czasie nabożeństw i modlitwy, ale także podczas wspólnej zabawy i radości. Trasa usytuowana jest w małej miejscowości Lachowice nieopodal Suchej Beskidzkiej. Większość kolarzy dobrze zna tę trasę z wcześniej rozgrywanych kilku edycji wyścigu rowerowego. Runda jest bardzo widowiskowa, a publiczność tworzy niepowtarzalną atmosferę. Cała trasa przebiega po asfaltowej drodze.

Jak zwykle, wszystkich zapraszamy by skorzystali z wielu propozycji organizatorów „Dnia Lachowic 2013” - adresowanych zarówno dla najmłodszych, jak i trochę starszych. Każdy będzie mógł też posilić się m.in. kiełbaską z grilla. Na całe rodziny czekają: 5 dużych dmuchanych atrakcji (zjeżdżalnie, zamki do skakania, suchy basen), przejażdżki quadami, oraz jazda konna i dorożką, pokazy latania sokołów, konkursy, gry oraz dobra zabawa - Serdecznie wszystkich zapraszamy.

Jubileusz 100-lecia urodzin Pani Anny Ślusarczyk rozpoczął się uroczystą Mszą Świętą w parafialnym kościele w Lachowicach. Następie dostojna Jubilatka świętowała swoje urodziny w gronie najbliższej rodziny. W uroczystości uczestniczyli również Wójt Gminy Stryszawa  Pan Rafał Lasek, Przewodniczący Rady Gminy StryszawaPan Józef Pochopień, Kierownik USC pani Zofia Wągiel, ksiądz proboszcz parafii Lachowice Wiesław Ryżka, Sołtys Sołectwa Lachowice Pan Grzegorz Krawczyk, przedstawiciele ZUS, Kierownik Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej Pani Krystyna Hutniczak oraz mieszkańcy naszej parafii.

Wtorek, 2 lipca Anno Domini 2013 Anna Ślusarczyk z domu Dyduch skończyła sto lat! Dostojna Jubilatka urodziła się i wychowała w Lachowicach w wielodzietnej rodzinie Bronisławy i Michała Dyduch.. „Mój tatuś był kowalem a przez 2 kadencje wójtem. Prowadził również sklep oraz karczmę, mamusia była gospodynią domową. Spośród rodzeństwa tylko ja zostałam nie wiem co Pan Bóg chce jeszcze ode mnie, że mnie na ziemi nadal trzyma” - zastanawia się Anna. Pani Anna po skończeniu siedmioklasowej szkoły musiała się szybko usamodzielnić i pozostać w domu, aby pomagać rodzicom w gospodarstwie rolnym. W 1932 roku wyszła za mąż. Z mężem Filipem dochowała się troje dzieci tj. dwie córki i syna. Pani Anna doczekała się 10 wnuków i 13 prawnuków. Zawsze pełna życia. Gdy była młodą lubiła tańczyć. Była piękną kobietą – opowiada wnuk Jan. „Potem gdy nadeszła II wojna światowa i okupacja, to były ciężkie czasy i wolę tego nie wspominać” dodaje Pani Anna. Pracowała ciężko u baora. W 1939 roku Niemcy zabrali Jej nowo wybudowany dom, w którym jeszcze nie zamieszkała. W 1945 roku niemieccy osiedleńcy uciekając przed armią sowiecką dom spalili. Po wojnie musiała rozpocząć budowę nowego domu. Być może właśnie aktywność i praca sprawiły, że Pani Anna przez całe życie cieszy się dobrym zdrowiem. Babcia do dziś daje sobie radę, jest na swój sposób samodzielna, do 2011 roku uczęszczała na niedzielne msze święte do kościoła – dodaje wnuk. Nadal stara się żyć aktywnie. Lubi spokój, ciszę ale również towarzystwo i ruch wokół siebie. Obecnie jest pogodna, wesoła i uśmiechnięta. Czyta i śledzi bieżące wydarzenia w parafii Lachowice, Polsce i na świecie. Dużo modli się, słucha radia i ogląda telewizję. Odżywia się absolutnie niezgodnie ze współczesnymi dietami. Ale tego nie chce zdradzać. Obowiązkowo też codziennie pije koniak do herbaty. Jej wnuk mówi, że lubi wracać do przeszłości, gdzie wspomina młode lata,  rodziców, rodzeństwo i szkołę ale potrafi też cieszyć się tym co przyniesie kolejny dzień i stawiać sobie cel na miarę swoich możliwości.

W trakcie spotkania z panią Anną zapytałem, jak postrzega dzisiejszy świat? W odpowiedzi usłyszałem: - „Obserwuję brak szacunku dla pracy poprzednich pokoleń, akceptację dla złych zachowań młodzieży. Dzisiaj starsi ludzie muszą pracować, żeby młodzi mieli dobrze, a kiedyś dorosłe dzieci pracowały, żeby rodzicom zapewnić godne życie. Stary człowiek jest niepotrzebny, na margines się go spycha. A przecież starość to jest kwintesencja życia! Pani Anna podaje receptę na długie lata życia: aby się dobrze odżywiać i żyć bezstresowo. A na koniec spotkania pani Anna zaśpiewała: „ Kto się w opiekę odda Panu swemu, a całym sercem szczerze ufa Jemu, śmiele rzec może mam obrońcę Boga, nie przyjdzie na mnie żadna straszna trwoga…” Tymi słowami chciałam dać innym do zrozumienia, że zawsze, w najtrudniejszych życiowych sytuacjach trzeba Bogu ufać, a wtedy można godnie i pięknie przeżyć życie, nawet będąc rolnikiem! Dzieli się swoją filozofią pani Anna. Niewielu z nas ma możliwość obchodzenia setnych urodzin. Sto lat, to czas, który dla większości z nas, zwłaszcza na początku życiowej drogi, wydaje się absolutnie nie do osiągnięcia, to czas, w którym zebrać można mnóstwo cennych doświadczeń i mądrości, przeżyć wspaniałe chwile szczęścia i niezmierzonej radości. Pani Annie dane było przeżyć cały wiek w naszej polskiej historii, doświadczyć trudów i radości z nim związanych, Tak długie życie jest skarbnicą doświadczeń dla kilku pokoleń Polaków. Sędziwy wiek Pani Anny Ślusarczyk jest naszym wspólnym drogocennym dziedzictwem i dlatego śpieszymy do Niej z darem modlitwy i najlepszymi życzeniami.

Droga Jubilatko!
W imieniu naszej parafialnej rodziny życzymy, aby kolejne lata mijały Pani w zdrowiu, w atmosferze miłości i wsparcia najbliższych. Niech szczęście, jakim obdarzył Panią los, przyniesie wiele radości, ciągłego uśmiechu na twarzy, Bożego błogosławieństwa, opieki Maryi i Anioła Stróża. Serdecznie gratulujemy Pani tak pięknego jubileuszu przeżywanego wspólnie z najbliższą rodziną oraz przyjaciółmi.

Za kogo świat dzisiaj uważa Syna Człowieczego? Kim jest Jezus Chrystus dla świata? Kim jest Jezus Chrystus dla robotnika, inżyniera, rolnika, lekarza? Kim jest Jezus Chrystus dla ciebie, dla mnie? W dniu dzisiejszym, w uroczystość świętych apostołów Piotra i Pawła, Kościół w liturgii słowa to pytanie, skierowane niegdyś do Piotra, stawia tobie, niezależnie od tego, kim jesteś.

Apostołowie, których dzisiaj wspominamy, różnili się między sobą tym, co zewnętrzne: Piotr prosty rybak – Paweł wykształcony Żyd; Piotr od początku wybrany przez Jezusa – Paweł prześladowca; Piotr kochał Mistrza, choć trzykrotnie się Go zaparł, ale po Jego zmartwychwstaniu pytany o miłość, trzykrotnie odpowiada pozytywnie – Paweł nienawidził Chrystusa i Jego uczniów, do czasu wydarzenia pod Damaszkiem. Różne etapy życia tych dwóch ludzi zostały połączone faktem spotkania z Jezusem Chrystusem, choć w innym czasie, zostały połączone odpowiedzią, jakiej Piotr i Paweł udzielili Chrystusowi, kiedy stanął na ich drodze życia. Oni obaj musieli pozostawić to, co dotychczas robili, i bardzo konkretnie pójść za Tym, który: wyzwala, uzdrawia, daje nadzieję i jest Nadzieją, kocha i jest Miłością. Bardzo zmieniła się sytuacja życiowa Piotra i Pawła po spotkaniu z Chrystusem. Piotr, a przedtem jeszcze Szymon, łowił ryby, żył w lęku, jak wielu z nas.

On żył w lęku, bo był człowiekiem morza, a wiemy, ile ofiar pochłania morze, wiemy jak niepewny jest żywot rybaka, bo często wracał z pustą siecią. I kiedy Chrystus stanął nad brzegiem Jeziora Galilejskiego i powiedział do Szymona: „Pójdź za Mną” – wszystko się zmieniło. Co więcej, tenże prosty rybak dominuje w gronie Apostołów i Chrystus nazywa go Piotrem Opoką, Skałą, na której zostanie zbudowany Kościół, tak silny, że bramy piekielne go nie przemogą. I ten Kościół, Mistyczne Ciało Chrystusa, jest silny wiarą Piotra i apostolstwem Pawła.  i ten Kościół jest silny twoją wiarą i twoim zaangażowaniem apostolskim. Temu człowiekowi wiary Chrystus daje „klucze królestwa niebieskiego”, to znaczy, że daje je Kościołowi, bo Kościół jest jedyną pewną drogą do nieba, gdyż daje człowiekowi środki zbawienia – sakramenty. A św. Piotr stał u początku tego Kościoła i coraz bardziej odkrywał w sobie świadomość przewodniczenia Kościołowi.

W dniu zesłania Ducha Świętego Piotr występuje wobec świata i określa siebie oraz Kościół jako świadka zmartwychwstania Chrystusa. On również proponuje wybór nowego świadka na miejsce Judasza, którym zostaje Maciej. Piotr reprezentuje powszechność i jedność Kościoła. Mówimy, że Kościół jest wspólnotą, może powinien nią być, mówimy również, że Kościół jest żywym organizmem – i to wszystko jest prawdą, ale wiąże się z tym istnienie podstawy tej jedności, kogoś jednego, kto w sposób widzialny byłby jej wyrazicielem i przez fakt swej obecności sam tę jedność stworzył. Dlatego w każdym następcy Piotra Kościół ma fundament tej obecności – podstawowy warunek, tworzący z wielu ludzi społeczność. Każdy więc papież jest następcą Piotra, ale też następcą Chrystusa. A w jakich okolicznościach Paweł spotkał Chrystusa? Wykonywał swoją powinność – wroga chrześcijan; szedł do Damaszku, aby uwięzić wyznawców Chrystusa. I pod Damaszkiem tak olśniła go światłość z nieba, że upadł na ziemię i usłyszał głos: „Szawle, Szawle, dlaczego mnie prześladujesz?”. Zapytał Szaweł: „Kto jesteś, Panie?” – i usłyszał: „Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz”. Szaweł podniósł się, a kiedy otworzył oczy, nic nie widział przez trzy dni. To spotkanie z Jezusem było jednocześnie powołaniem Szawła. I oto żarliwy prześladowca stał się gorliwym apostołem – sam wiele wycierpiał, nie chciano go słuchać, bo każdy znał jego nieciekawą przeszłość, ale „Bóg wybrał sobie tego człowieka za narzędzie, aby niósł Dobrą Nowinę na krańce ziemi – do pogan i królów”.

Paweł przez swoją misyjną działalność uczył, że Chrystus przyszedł nie tylko do Żydów, ale do wszystkich ludzi i że w Chrystusie wszyscy ludzie powołani są do zbawienia. A więc Paweł przysłużył się dziełu jedności Kościoła, ale takiej jedności, w obrębie której znalazły się wszystkie narody. Kościół jest właśnie taką wspólnotą, która otwiera się na każdego człowieka – jednak w pełni staje się wspólnotą, kiedy chrześcijanie, czyli my, jesteśmy otwarci na bliźnich, kiedy umiemy dostrzec ich potrzeby, kiedy jesteśmy odpowiedzialni za zbawienie każdego człowieka, kiedy wyznajemy swoim życiem, że Jezus jest jedynym naszym Panem, że Jezus jest Mesjaszem – Zbawicielem.

Co dwaj apostołowie: Piotr i Paweł są dla nas wzorem wiary i przykładem żywego świadectwa uczniów, dla których Chrystus był Mesjaszem, bo gotowi byli dla Niego cierpieć i umrzeć – jak podaje tradycja, obaj zginęli śmiercią męczeńską tego samego dnia. Prośmy więc Boga przez wstawiennictwo świętych apostołów Piotra i Pawła, o łaskę budowania jedności w Kościele, narodzie, w naszych rodzinach, w nas samych, aby świat wypełniał się ludźmi, którzy będą jednego serca i jednego ducha, aby świat wypełniał się ludźmi, którzy uznają Chrystusa za swego Zbawiciela.